* जननी *
उष:त्काली निजून उठलो
नभ आभाळी आभाळी
त्यातून घेई मन एक उंच भरारी ||१||
पग पालवीत पक्षिया
खेळी मी पाही
मी एकटा येथे कोणीच नाही ||२||
उगाच वात सुटला मधून
झटकन पक्षी गेलीया उडून
मग चित्त त्यासंगे धाव घेई
सोबतीने दृष्टी कुटेही जाई||३||
डोही वाडावले पहिले जेव्हा
विजेरी तंत्रावरी ,
चटकन कोसळता खाली
गवसला प्राण जमिनीवरी ||४||
चिव चिव करे पिले त्यायसी
पंतू माय आता निजायलेसी
तोच आली चिंता माझे मनी
कोण करे सांभाळ शिवाय जननी ||५||
No comments:
Post a Comment